Van Pandangaran naar Yokyakarta

Van Pandangaran naar Yogyakarta
De kok stond vanmorgen al om half zes voor ons klaar, voor ons privéontbijt. En met volle buik stonden we om zes uur klaar voor het busje, helaas na een half uur nog geen busje. Naar receptie, die bellen en blijkbaar was er iets mis gegaan met reserveren.(wat kan er mis gaan? Wij weten het niet). Maar om zeven uur zou er toch een busje komen. Helaas voor niets een uur minder geslapen. Gelukkig om zeven uur kwam er een busje, en we konden aan de reis beginnen. Nou wat een reis, de vering was kapot, en dat met die slechte wegen. Om mensen op te halen reed hij kilometers om, zodat we over 320km 9 uur hebben gedaan. Helemaal gaar kwamen we bij ons hotel in Yokyakarta aan. Gelukkig ook hier weer een heerlijk verkoelend zwembad, dat hadden we wel nodig. Bij het hotel lag veel informatie over de stad en we hebben gelijk maar geboekt voor een trip naar Pangandaran en Borrobudur. Dit moet je gezien hebben, als je in Yogya (zo noemen ze de stad) bent geweest.
Het hotel ligt in een straatje met veel restaurantjes, dus keus genoeg. Zaterdagmorgen op pad naar de vogeltjesmarkt, er staan alleen nergens bordjes, dus dan maar vragen. Alleen zeggen ze allemaal steeds een andere kant op, zodat we na vele km lopen het eindelijk gevonden hadden. Het is net de Antwerpse vogeltjesmarkt van vroeger. Heel veel vogels, maar ook konijnen met velen, in een veel te klein kooitje. Hagedissen, vleermuizen, eekhoorntjes en ook heel veel vissen. Ook de dure kooikarpers, die hier bijna niets kosten, maar helaas deze kunnen we niet mee nemen in de bagage. Terug nemen we heel wijselijk een Becuk(fietstaxi), gezellig samengepropt, de kap moet open want we zijn weer te groot. Wel raar, wij zitten lekker lui rond te kijken en je hoort de fietser flink hijgen als de weg wat omhoog gaat. En dat voor een euro vijftig( in rupiah lijkt het meer 25000) S’middags worden we opgehaald met een 13 persoons busje( deze is heel comfortabel) en we gaan naar de Prambanan. Dit is een tempelcomplex met een grote tempel met 6 kleinere tempels eromheen en daarom heen 240 kleine tempels. Helaas zijn hier al meerdere aardbevingen geweest, en zijn de grote en 6 kleinere weer opgebouwd. Maar de kleintjes niet meer, de hopen steen liggen er nog wel en ze zijn bezig ze weer op te bouwen. Je kunt ook in een paar tempels, daar staat dan een stenen olifant in of vrouw met 3 gezichten(goden van vroeger). Prambanan betekent veel priesters. Het is 850 jr na Christus gebouwd. Het staat op de werelderfgoedlijst van Unesco. En natuurlijk gaat Johan en soms Fabiola weer met veel Indonesiërs op de foto, ze durven het heel verlegen te vragen en zijn enorm trots als hij het doet. We blijven er tot zonsondergang, en kunnen mooie foto s maken. Na de uitgang moet je eerst door rijen, van wel veertig meter lang, met allemaal souvenirkraampjes om naar de parkeerplaats te komen. Je kunt niet anders dus blik op oneindig en proberen door te lopen. Daarna rijden we met het busgroepje naar een restaurant om wat te eten, want s’avonds gaan we naar het openluchttheater van Prambanan, om de oud Indonesische dansen te bekijken met oud Indonesische muziek. Uitgevoerd door het Ramayana ballet. We hebben geluk en zitten helemaal vooraan, zodat je ook goed de gezichten kunt zien. Ze zijn heel mooi opgemaakt en mooie maskers en schitterende kostuums. En zoals Jan Akkermans vaak zei: wat kunnen die Indonesiërs kunstig en erg lenig dansen, ook met hun handen maken ze allerlei bewegingen. En dat met de verlichte Prambanan op de achtergrond, geweldig!
Zondag gaan we op pad naar het Kraton(paleis van de sultan) Geleerd van gisteren pakken we nu gelijk een fietstaxi, er staan er zes en ze ruziën eerst wie ons weg mag brengen, na het nodige afdingen( hoort erbij) gaan we op pad. Bij het paleis afgezet mogen we niet betalen want hij wil ons ook weer terugbrengen als we klaar zijn. Dit willen we niet, want we zien nog wel wat we daarna doen. Het kost veel moeite om hem hiervan te overtuigen, en hij wordt zelfs boos. Jammer dan, we hebben het zo afgesproken. Het Kraton paleis wordt nog steeds bewoond door de sultan en keurig bijgehouden door heel veel oude Indonesische mannetjes op blote voeten. Je kunt ook in de privévertrekken van de sultan, en het ziet er nog net zo uit als foto’s van vroeger. Na de rondleiding is er nog een dansvoorstelling, helaas begint het met eerst een half uur zingen(voor ons gehoor heel vals en saai) Maar het wachten wordt beloond en de dansvoorstelling is heel mooi. We lopen nog even door de Malioboro( de winkelstraat van Yokya) Maar zoveel drukte en warmte is niets voor ons, en we gaan lekker het zwembad in het hotel opzoeken.
Maandagmorgen gaat om drie uur de wekker, we worden om half vier opgehaald om naar de Borobudur( tempel tussen de bergen) te gaan. Ontbijtpakketjes staan klaar bij de receptie en na nog meer mensen opgehaald te hebben gaan we op pad. Eerst naar een berg met uitzicht op een vulkaan en in de verte de Borobudur, daar gaan we de zonsopkomst bekijken. We moeten een kwartier trappen oplopen maar dan zien we een schitterende zonsopkomst, we hebben geluk, want de dagen daarvoor was het veel te mistig om wat te zien. Heel veel foto’s gemaakt, en op naar de Borobudur. Dit is de grootste Boeddhistische tempel vd wereld, en staat ook op de lijst van Unesco. Daar zijn we al om 8 uur, gelukkig want je moet veel trappen op en de zon is nu al warm. Er zijn diverse platvormen tussen de trappen met prachtige beelden en afbeeldingen op de muur. Bovenop een heel mooi uitzicht en zoals de regels zeggen gaan we eerst een trap naar beneden dan een rondje lopen, dan de volgende trap, en weer een rondje, dit nog een keer en dan via de trap in het Noorden naar beneden. Dit brengt geluk, dus wie weet. Ook bij deze uitgang weer heeeel veel kraampjes waar je doorheen moet, we raken eraan gewend. Om elf uur terug in het hotel en rustig aangedaan, we hebben deze dag al genoeg gedaan. We moeten alleen de treinreis naar de Bromo vulkaan boeken. Dit kan ook met een busje( wat veel backpackers doen) maar de vorige busreis is ons niet goed bevallen. Even een kaartje bij het station kopen denken we, dus niet, we moeten een nummertje trekken en je gelooft het niet, er zijn 60 nummers voor ons. En dat met twee loketjes open. Gelukkig lopen er mensen weg en vallen er nummers tussenuit. Na een uur wachten zijn we aan de beurt, en hebben we de tickets. We kunnen morgenvroeg weer op pad, via Surrabaya naar Probolinggo.